Er zijn beelden die tot een iconische waarde zijn gegroeid. Ze staan in ons geheugen gegrift. Als ik zeg "Aardappeleters" dan verschijnen de ruige koppen onder het lamplicht al op je netvlies.
"Hommage á Vincent" is de hint waarmee deze stoel verwijst naar de "Gele Kamer" van Vincent van Gogh. De bekende slaapkamer met het bed en de stoel met scheve poten.
Ik heb natuurlijk niet de illusie dat ik iemand als Van Gogh zou kunnen benaderen. Mijn gladde toets is het tegenovergestelde van zijn spontane korte en vluchtige penseelstreken. Maar kijk wat er gebeurt: als Van Gogh door de haren van zijn wimpers het licht filtert in de kleuren van zijn palet, ontstaat een beeld wat in ons oog weer een verrassende eenheid vormt. dat is stap één. Wij zijn de tweede kijker van een oorspronkelijk beeld. En dat tweede beeld projecteert op mijn netvlies een herinnering, een visualisering, een beeld wat ik verwerk tot "His Yellow Chair". Een continuüm: wie volgt?
Het 'Melkmeisje' van Vermeer is minstens zo wereldberoemd als de Nachtwacht. De kan is er een uit mijn eigen rariteitenkabinet. Deze "Hommage á Vermeer" heb ik gemaakt in de kleuren uit zijn eigen palet. Minstens zo verstild en met het licht vanuit het venster. Maar zonder het brood en de kruimels. Ik dacht nog even; zal ik het spijkergat in de muur meenemen, maar dat zou als een vliegenpoep op het werk lijken. Rust mensen, eenvoud, en een zonnestraal.
De beroemde hoed van René Magritte is een icoon op zich. Samen met zijn bekende mannetjes die regenen uit de lucht is het heerlijke fantasie.
Am 40 x 60 cm, acryl op paneel.
Red, Blue and Yellow, een absoluut meesterwerk van Barnett Newman, maar nu geactualiseerd naar de confronterende tijd van nu.