Art Rotterdam,to be or not to be?
Meer dan 100 galeries uit binnen- en buitenland, met een presentatie van voornamelijk jonge kunstenaars. Plus een hal waarin het Mondriaanfonds
jong talent presenteert. Plus boeiende sprekers, restaurants, kortom: een weldaad, of walhalla, voor ieder die iets met kunst heeft. Zeker is: hier kan Amsterdam niet tegen op, en dat mag ook wel
eens gezegd.
Maar je moet een sterk gestel hebben om de vele kilometers beeldmateriaal te kunnen verwerken. Bovendien is het dringen. Het aantal bezoekers is enorm en je hoort vrijwel alle Europese talen om
je heen. Het is dus een ervaring, een soort tempel van de toekomst. Hoe kijken kunstenaars naar de wereld om ons heen? Is er in die gigantische diversiteit een rode draad te ontdekken? Ik
signaleer er enkele.
De ‘oude’ standaard van olie of acryl ligt ver achter ons. Ook bij tweedimensionaal werk is vrijwel elk materiaal een middel van expressie. Dat geeft een eigenheid aan het werk, een extra
dimensie. Ruigheid is wel een veel voorkomend verschijnsel. Het betekent ook minder perfectie in de afwerking, het mag grof en rafelig zijn. Er is veel aandacht voor digitale technieken, zoals
prints op grof geweven doek, collages, bewerkte fotografie, laserprints, kunststoffen, naast uiteraard de videokunst en geluidprojecties. Wat ook opvalt is dat de formaten groter worden. Het is
heel trendy om in je huiskamer een werk van een paar vierkante meter een plaats te geven. Het gaat niet meer om een plaatje aan de muur, maar om een expressie met impact.
En na meer dan 10.000 indrukken verwerkt te hebben zit ik wat onthutst aan een espresso in een kakafonie van bezoekers die opgewonden zijn van zoveel beeldkracht.
Ik vraag mij af of ik een koopsignaal in mijn achterhoofd heb gevoeld. Is er een werk waar ik warm of blij van wordt? Dit is natuurlijk de meest persoonlijke kwestie waar smaak eerder tot een
discussie dan tot instemming leidt. En ja, ik heb twee koopsignalen verwerkt. Benieuwd welke? Eerst even over die oogst: een score van 0,02 procent is eigenlijk te gek voor woorden! Als ik
hiermee een galerie zou moeten inrichten dan kwam er geen brood op de plank. En dat is ook de vraag aan al die goedbedoelde galeriehouders: is kunst meer een kwestie van aanbod dan van vraag? Of
mag ik die vraag niet stellen? Moet een kunstenaar in een solistisch isolement zijn impressies verbeelden om 'kunstwaardig' te zijn?
Is de tijd van sociale media niet een optimum voor interactie en relationele convergentie?
Of zoals ik eerder schreef: mag kunst ook mooi zijn?
(wordt vervolgd, by KARL©)
Oh ja, mijn koopknop...
Het eerste werk is van Wouter van der Laan, een kleurrijk oerwoud aan gemengde technieken waarbij elk detail het totaal versterkt. (Ik las later een artikel over hem in NRC Cultuur van 9 februari).
Untitled (2016) Afm. 1,5 x 2,5 mtr.
€ 4.200,-- (dat is erg redelijk!)
De tweede is een kunstschuim paneel, gevormd als gevouwen papier en met een soort airbrush gespoten in groenen om de lichtval te versterken. prachtig! (overigens: verkocht!)
Het is gemaakt door kunstenaarsduo Pennachio Argentato, bij Galerie Acapella. (Napels)
Reactie schrijven